معرفی کتاب: از نظر تاریخی، ایده آگاهی از یک خود برتر درونی در اندیشه غربی، در یونان با اعتقاد سقراط به نیکی درونی انسان سرچشمه گرفته است. در «تئایتتوس»، او به وجود یک پتانسیل پنهان در درون انسانها اشاره میکند و مینویسد: «شما با چیزی در درون خود باردار هستید». در این زمینه، «سقراطِ افلاطون در «گفتگوها»، میکوشد تا موجودات جدیدی را از روح یک فرد بیرون بکشد یا عناصری از سطح بالاتری از هستی را به آن وارد کند.» بر پایهی این مفهوم، سقراط شنوندگانش را به نقطهای هدایت میکند که در آن بتوانند امر جاویدان را در شخصیت انسانی مشاهده کنند. هستهی اصلی رواقیگری نیز، بهگونهای مشابه، بر باور به گرایش طبیعی انسان به سوی کمال نهایی استوار است. بر این اساس، انسانها ذاتاً به سوی کمال گرایش دارند. در این زمینه، فرهنگِ «خود-مراقبتی» به مفهومِ «خود-مهاری» میپردازد تا وجود یک «خودِ درونیِ ارزشمند» را در انسان آشکار سازد. او میافزاید که این ایده، وظیفهی هر فرد را در حرکت به سوی دستیابی به سطحی از خودآگاهی و رسیدن به یکپارچگیای فراتر از «خودِ سطحی» انسان، در بر میگیرد.
این کتاب ادعا میکند که تلاش برای خودشکوفایی، نقشمایه تکرارشونده دو دوره اصلی دراماتیک تراژدی غربی است. این مضمون، سنتی پیوسته اما در حال تغییر است که در آن قهرمانان تراژیک تلاش میکنند تا به ترتیب از طریق کنش بیرونی، تخیل درونی و بیعملی که همچنین تلاشی تأملی برای یافتن معنا است، به درجه کاملتری از خودشکوفایی نزدیک شوند. مباحث مربوط به تئاتر تراژیک در غرب عموماً بر فرآیند انحطاط تراژدی غربی از نظر کنش دراماتیکِ به تدریج تحلیل رفته و بر روی تجلی تدریجی انفعال، نوستالژی و نیهیلیسم متمرکز شده است. هدف نویسنده نشان دادن این مهم است که اگرچه مسیر اصلی تحول از کنش به بیکنشی است، اما تحت تأثیر نقشمایه پیوسته جستجو و میزان موفقیتی که شخصیتها به خودشکوفاییِ مطلوب نزدیک میشوند، تراژدی غربی یک پسرفت برای پیشرفت است.
برای نشان دادن ارتباط میان تاریخ تئاتر غرب، به ترتیب به دو دوره اصلی دراماتیک رنسانس و مراحل اگزیستانسیالیستی/ابسورد قرن بیستم نگاهی میاندازم. سیر قهقرایی تراژدی غربی از جستجوی فعال رنسانس به جستجوی تخیلی شخصیتهای دراماتیک از طریق درک نیچه از خودفراموشی پدیداری دیونیسی، درونگرایی، رنج و تولد دوباره نشان داده میشود. چنین سیر رو به رشدی همچنین زمانی آشکار میشود که انفعال به ظاهر منفی شخصیتهای دراماتیک ابسورد از طریق پیشینه فرهنگی خود نویسنده و با در نظر گرفتن مفاهیم عرفانی بسیار اساسی خودکاهانشی و خودشناسی بررسی شود.
کلیدواژهها: مفهوم تلاش برای خودشناسی در اندیشهی رنسانس، کنش عملی: جستجوی خودشناسی در تراژدیهای مارلو و شکسپیر، مفهوم تلاش برای خودشناسی در اندیشه قرن بیستم، کنش کاهانشی: جستجوی خودشناسی در نمایشنامههای پست مدرن: تئاتر پوچی بکت و پینتر
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.