معرفی کتاب: در شهری دور، مردی ناشنوا زندگی می‌کرد؛ از قضا یک روز متوجه شد که همسایه‌اش بیمار است و تصمیم گرفت به عیادتش برود.  با خودش گفت: من که ناشنوا هستم! چطوری حرف‌هایش را بشنوم و با او حرف بزنم؟ اصلاً متوجه نمی‌شوم که او چه می‌گوید که حالا بخواهم درست و حسابی جوابش را بدهم. ولی خب در حال حاضر مریض است و به خاطر بیماری قطعاً صدایش ضعیف است وقتی ببینم لب‌هایش تکان می‌خورد یعنی دارد احوالپرسی می‌کند.

با این فکر در ذهنش یک گفتگو آماده کرد که من می‌گویم: حالت چطور است؟  او حتماً جواب می‌دهد: خدا را شکر بهترم.  من می‌گویم: خدا را شکر حالا چه خورده‌ای؟  او می‌گوید: شوربا یا سوپ یا دارو. من می‌گویم: نوش جانت. من می‌گویم: پزشک معالجت چه کسی هست؟

او جواب می‌دهد: فلان حکیم.

من می‌گویم: پزشک خوب و توانایی است حتماً دستش شفابخش است. او را می‌شناسم؛ همه بیماران را درمان می‌کند. خلاصه پس از اینکه این پرسش و پاسخ را در ذهن خودش آماده کرد به عیادت همسایه‌اش رفت…

کلیدواژه‌ها: کودکان،داستان کودکانه، داستان‌های مثنوی معنوی