معرفی کتاب: صبح زود از خواب بیدار شدم. از چابهار به سمت بندر گواتر به راه افتادیم. با صحنه عجیب و غریبی مواجه شدیم. در پوسترها دیده بودم ولی در واقعیت نه. این کوه‌ها به دلیل نوع و وضعیت فرسایش و گونه رسوبی خاص اشکالی شبیه به ناهمواری‌های سطح مریخ داشتند مردم محلی به آنها کالانی یا آریا می‌گفتند. مثل فیلم‌های فضایی بود. از ماشین پیاده شدیم با پدرم به سمت کوه‌های مریخی راه افتادم. فسیل‌های حیوانات دریایی در کوه‌ها دیده می‌شد و نشان می‌داد که این منطقه قبلاً از زیر آب بوده. رنگ کوهها غیر معمولی بود سفید و طوسی. پدرم می‌گفت: شب‌ها خیلی زیباست. این جاده رؤیایی است، واقعاً هم رؤیایی بود، بین دو رنگ سبز دریا و ماسه‌های سرخ رنگ و سفیدی کوه‌ها یکی از تابلوهای معجزه وار طبیعت ایران بود. در میانه جاده آبگیرهایی تشکیل شده بودند که به سمت دریا صورتی رنگ و به سمت کوه خاکستری و نزدیک به سفید بودند. خیلی زیبا بود. به نظرم چابهار زیباترین جای دنیا بود و ما چقدر غفلت کرده بودیم که این سالها به چابهار نیامده بودیم….

کلید واژه‌ها: کوه‌های مینیاتوری چابهار (کوه‌های مریخی)، ماماتین؛ خون سیاه رنگ اژدها، تشکوه، تپه‌های گِل فشان پیرگل (بوتن)، باداب سورت (چشمه طلایی)