معرفی کتاب: اردیبهشت به نیمه می‌رسید و اهواز در تب جنگ همچنان می‌سوخت. بهار؛ خزان گلریزانی داشت که بیا و ببین. فوج فوج کبوتر، آسمان را به مقصد نور و روشنی پیش می‌رفت. مادر به کودکانش شعر بازگشت یاد می‌داد که درد دوری پدر را در قلب‌های کوچکشان دوام بیاورند. جنگ به روزهای پایانی‌اش نزدیک می‌شد و امید بازگشت در دل‌ها جان تازه‌ای می‌گرفت که ناگاه گردباد حادثه رؤیاهامان را به هم ریخت. گلوله‌های سربی خونش را به زمین چکاندند و او که مهربان‌ترین پدر دنیا بود؛ آسمان را اوج گرفت.

پدر

که به اروند زد

کوسه‌ها پایش را بلعیدند

از جای زخمش

اشک‌های مادرم چکید

و من

آرزوهایم را

در قلک کوچکم جمع کرده بودم…

کلید واژه‌ها: دفاع مقدس، شعر سپید